یا کریم
آمده ام.
بعد از کوتاهی های زیادم و بعد از آنکه تمام سرمایه ام را باختم و خودم را حرام کردم.
آمده ام.
پشیمان و شکسته. پشیمان از همه عمری که در سرمستی دوری از تو از بین رفت. شکسته از شکستی که خورده ام از خودم و از هوس ها و آرزو ها و امیال م.
بی آنکه گریزگاهی بیابم برای فرار از آنچه کرده ام. بی آنکه پناهگاهی داشته باشم از خشم و غضبت. جز آغوشی که می دانم باز کزده ای در این مهمانی برای آنانکه حوانده ای و بر سر سفره ات نشانده ای.
آمده ام.
بی آنکه عذری داشته باشم. بی آنکه شست و شویی کرده باشم. بی آنکه قلبم را با قطره های اشک پاک کرده باشم.
حالا این منم. عذرخواه، پشیمان، شکسته دل، جویای گذشتت. طالب آمرزشت، خواهان نگاهت. با حالت اقرار و اذعان و اعتراف به گناهانم. که همه آنچه دارم همین است.
آمده ام.
که عذر نداشته ام را بپذیری و مرا در آغوش پر مهرت جای دهی و بر سر سفره مهربانی گسترده و همه گیرت بنشانی.
آمده ام.
با سرمایه ای از امید. با بال و پری سوخته اما با قلبی امیدوار و چشمانی نگران از اینکه آیا باز هم با آغوش باز به استقبالم خواهی آمد؟
آمده ام.
و می دانم که آغوش تو هم باز باز است. اما درد اینها نیست. درد این است که "گر گدا کاهل بود تقصیر صاحبخانه چیست.؟" راستش من از حودم می ترسم. *
:::
می زنند الرحیل و من خجل از کوله بار نبسته ام یا رب.
* برداشتی آزاد از عبارت زیر از دعای کمیل امیرالمومنین:
وَ قَدْ اَتَیْتُکَ یا اِلهی بَعْدَ تَقْصیری وَ اِسْرافی عَلی نَفْسی مُعْتَذِراً نادِماً مُنْکَسِراً مُسْتَقیلاً مُسْتَغْفِراً مُنیباً مُقِرّاً مُذْعِناً مُعْتَرِفاً لا اَجِدُ مَفَرّاً مِمّا کانَ مِنّی وَ لا مَفْزَعاً اَتَوَجَّهُ اِلَیْهِ فی اَمْری غَیْرَ قَبُولِکَ عُذْری وَ اِدْخالِکَ اِیّایَ فی سَعَةِ رَحْمَتِکَ .
درباره این سایت